Εκδήλωση ενημέρωσης για την εξόρυξη χρυσού στην Ελλάδα από Καναδική εταιρεία.

Στο πλαίσιο εκστρατείας ενημέρωσης για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις από την εξόρυξη χρυσού στην Ελλάδα, αντιπροσωπεία κατοίκων της Χαλκιδικής και της Αλεξανδρούπολης, βρίσκεται στον Καναδά. Πρόκειται για το δήμαρχο Αλεξανδρούπολης Βαγγέλη Λαμπάκη και τους ακτιβιστές Τόλη Παπαγεωργίου και  Μαρία Κάδογλου από την Χαλκιδική οι οποίοι μετά από επαφές στο Μόντρεαλ και την Οτάβα, βρίσκονται σήμερα στο Τορόντο για να μιλήσουν  σε εκδήλωση με θέμα:  

Τοπικές κοινωνίες στην Ελλάδα ενάντια στην Καναδική Eldorado Gold Corp. “Θέλουμε τα δάση, θέλουμε νερό και όχι έναν τάφο φτιαγμένο από χρυσό”.

Η εκδήλωση θα γίνει απόψε (Πέμπτη 30 Μαΐου 2013) στις 7 μ.μ., στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο: Αίθουσα  252 - Mechanical Engineering Building 5 King’s College Road (Κύρια Διασταύρωση: College και St. George).

 Την εκδήλωση συνδιοργανώνουν και υποστηρίζουν τόσο παροικιακοί όσο και καναδικοί φορείς, όπως: -Mining Watch Καναδά, -Παν-Θρακική Ένωση του Οντάριο "Δημόκριτος",-Σύλλογος Θεσσαλονικέων του Τορόντο, -Συμβούλιο των Καναδών, -Mining Injustice Solidarity Network, -Ελληνικο-Καναδική επιτροπή για εξορύξεις με σεβασμό στο περιβάλλον και τον άνθρωπο, -CNCA. Εκτός της ελληνικής αντιπροσωπείας, ομιλητής της εκδήλωσης θα είναι και ο Max Chewinski , εκπρόσωπος της οργάνωσης Mining Injustice Solidarity Network.

 

Το θέμα της εξόρυξης χρυσού από την εταιρεία ELDORADO (καναδικών συμφερόντων με έδρα το Βανκούβερ), στη Θράκη και τη Χαλκιδική, βρίσκεται  το τελευταίο διάστημα στην επικαιρότητα κυρίως λόγω των δυναμικών κινητοποιήσεων από την τοπική κοινωνία  που αντιδρά στην εξόρυξη υποστηρίζοντας ότι θα προκαλέσει μεγάλη περιβαλλοντική καταστροφή σε δυο ευαίσθητες περιοχές της Ελλάδας. Την ακριτική Θράκη που στηρίζεται στη γεωργία και την κτηνοτροφία και την Χαλκιδική που είναι ένας από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς της χώρας.
Από την άλλη πλευρά τόσο η καναδική όσο και η Ελληνική κυβέρνηση υποστηρίζουν την εξόρυξη θεωρώντας την ως σημαντική επένδυση και για τις δυο πλευρές.
Επισημαίνουμε πως μεταξύ των συνδιοργανωτών της αποψινής εκδήλωσης είναι και ο εκπαιδευτικός του σχολείου μας, Ιωσήφ Καλεντερίδης που κατάγεται από την περιοχή της Αλεξανδρούπολης και παρακολουθεί την υπόθεση με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Σχετικά δημοσιεύματα:
-          Εφημερίδα Globe and Mail
-          Rabble.ca
-          SOS.CHALKIDIKI
-          NAFTEBORIKI

   

Semi-Formal:O χορός του "Αριστοτέλη"

Απόφοιτοι του "Αριστοτέλη"με τους καθηγητές τους

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε, την Παρασκευή 17 Μαΐου, τo Semi-formal, ο ετήσιος χορός αποφοίτησης του Λυκείου Αριστοτέλης, της Ελληνικής Κοινότητας Τορόντο. Στη φιλόξενη αίθουσα του Spirale οι μαθητές που ολοκληρώνουν φέτος τη φοίτηση στα ελληνικά σχολεία είχαν την ευκαιρία να διασκεδάσουν και να αποχαιρετήσουν τους συμμαθητές τους.
Η παράδοση του χορού αυτού, που είναι για τους έφηβους Ελληνοκαναδούς μαθητές στο  Τορόντο το γεγονός της χρονιάς, ξεκίνησε πριν από 15 χρόνια και συνεχίζεται από τότε με μεγάλη συμμετοχή των μαθητών και  με την υποστήριξη των καθηγητών, των γονέων και της Ελληνικής Κοινότητας Τορόντο. 

Ελληνικοί χοροί από τους μαθητές

Ιδιαιτερότητα του χορού αυτού είναι ότι διοργανώνεται αποκλειστικά από τους ίδιους τους μαθητές που επιλέγουν επιτροπή με τη συνεργασία των καθηγητών της Γ’ Λυκείου και εργάζονται σκληρά όλη τη χρονιά για την επιτυχία της εκδήλωσης. Υπεύθυνη του φετινού χορού ήταν η καθηγήτρια Ελένη Κουρέση  ενώ στην επιτροπή χορού συμμετείχαν οι μαθητές: Dimitris Agrapidis, Tianna Christofi, Maria Kollias, Anastasia Zanettoulli, Annette Garagopoulos, Angelika Athanassoulias, Angelica Palantzas, Nicole Zarafonitis, Eleni Zarafonitis, Nicolette Avramidis, Andreas Koumanakos, Mariah Parantzas.

Η οργανωτική επιτροπή με την υπεύθυνη κα Κουρέση

Στην τελετή έναρξης του χορού η κυρία Κουρέση  ευχαρίστησε τα μέλη της επιτροπής για την άψογη συνεργασία καθώς και τους  γονείς και επιχειρηματίες  για τη συγκέντρωση πολλών δώρων από προσφορές. Σύντομους χαιρετισμούς απεύθυναν ο Δρ Σταύρος Ναξάκης, διευθυντής του «Αριστοτέλη» που συνεχάρη τους απόφοιτους για την επίδοσή τους στο ελληνικό σχολείο καθώς και για το ήθος τους. Επίσης μίλησαν ο κ. Θέμης Αραβοσιτάς, διευθυντής του Eastern και η κα Μάγδα Σιγάλα, διευθύντρια του Γραφείου Παιδείας της ΕΚΤ και καθηγήτρια μαζί με τη Μαρία Αγγελή της Γ Λυκείου στο Eastern.



Διασκέδαση σε όλους τους ρυθμούς

Το λύκειο Αριστοτέλης λειτουργεί σε τρεις σχολικές μονάδες (Σάββατα 9-1 στα σχολεία G.S.Henry, Eastern, και Τρίτη 4-8 στο Πολυμενάκειο) και δέχεται ελληνόπουλα από όλο το Τορόντο μιας και προσφέρει τη μοναδική δυνατότητα στους μαθητές της 9ης-12^ης τάξης να συνδυάσουν τη μάθηση της ελληνικής γλώσσας με την απόκτηση μονάδων που χρειάζονται για την αποφοίτηση από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και την  εισαγωγή στα πανεπιστήμια και τα κολλέγια. Όμως δεν είναι μόνο τα “credits” και η αναγνώριση από το Υπουργείο Παιδείας του Οντάριο, που έχουν  αναδείξει τον «Αριστοτέλη» σε ένα από τα πιο επιτυχημένα ελληνικά σχολεία του Καναδά.

Το τραπέζι των καθηγητών

Οι έμπειροι και επαγγελματίες εκπαιδευτικοί της Κοινότητας κάνουν ομολογουμένως πολύ καλή δουλειά με τους ομογενείς μαθητές πετυχαίνοντας κυρίως να τους κάνουν να αγαπήσουν το ελληνικό σχολείο, τη γλώσσα και τον πολιτισμό μας. Μεγάλο ρόλο παίζει το γεγονός ότι τα ελληνόπουλα καθώς στην εφηβεία διαμορφώνουν σιγά-σιγά την προσωπικότητά τους και ανακαλύπτουν την ελληνική τους ταυτότητα, αισθάνονται την ανάγκη να γνωριστούν με άλλα παιδιά ελληνικής καταγωγής. Έτσι εκδηλώσεις όπως ο χορός αποφοίτησης δίνουν την ευκαιρία στους μαθητές να διασκεδάσουν με τις ελληνικές τους παρέες και να δημιουργήσουν φιλίες που θα κρατήσουν για πάντα.

Απόφοιτοι του Eastern

Απόφοιτοι του G.S. Henry

Η νεολαία μας διασκεδάζει ΕΛΛΗΝΙΚΑ!

 

Το νησί όσων «ξεχνούν να πεθάνουν»

Ικαρία: "χρόνια πολλά...και καλά"

Με τον εντυπωσιακό αυτό τίτλο κυκλοφορεί ένα δημοσίευμα για το νησί της Ικαρίας, από το περιοδικό της εφημερίδας New York Times. Το σχετικό άρθρο υπογράφει ο Dan Buettner κι είναι ένα απόσπασμα από αφιέρωμα σε περιοχές της γης με το υψηλότερο προσδόκιμο ζωής  που θα παρουσιαστεί στο επόμενο τεύχος του National Geographic, με τίτλο «Γαλάζιες Ζώνες». Ο συγγραφέας παρουσιάζει στοιχεία από τον τρόπο ζωής της Ικαρίας, όπου οι κάτοικοι ξεπερνούν σε μακροζωία τους Αμερικανούς  κατά δέκα και πλέον χρόνια. Η καλή διατροφή, ο μεσημεριανός ύπνος και η έλλειψη άγχους προβάλλονται ως κάποιοι από τους πιθανούς λόγους που συμβάλλουν στη μακροζωία των κατοίκων της Ικαρίας που μαζί με το νησί Οκινάουα της Ιαπωνίας και την επαρχία Νουόρο στη Σαρδηνία της Ιταλίας θεωρούνται οι περιοχές του πλανήτη όπου οι άνθρωποι ξεχνούν να πεθάνουν. Το άρθρο περιλαμβάνει και την ιστορία ενός Ικαριώτη, πού έζησε για χρόνια στην Αμερική και επέστρεψε στο νησί του στα εξήντα πέντε του χρόνια, όταν έμαθε ότι πάσχει από καρκίνο  και οι γιατροί του έδιναν μόλις έξι μήνες ζωής. Ο Buettner πήρε συνέντευξη από τον άνθρωπο αυτό που σήμερα είναι 102 ετών και φυσικά «ζει και βασιλεύει».

 Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στα αγγλικά στην ηλεκτρονική σελίδα του New York Times

Δρ. Δημήτριος Ωραιόπουλος (1936-2012)

Την Τετάρτη 25 Απριλίου 2012 άφησε την τελευταία του πνοή ένας από τους πιο ευσεβείς και αγαπητούς ομογενείς της ελληνοκαναδικής ομογένειας. Ο γιατρός Δημήτριος Γ. Ωραιόπουλος.

Ο λαμπρός επιστήμονας και υπέροχος άνθρωπος, που τίμησε το ελληνικό όνομα όσο κανείς άλλος, υπηρέτησε τον συνάνθρωπο με αφοσίωση και την ομογένεια με αξιοπρέπεια για πολλά χρόνια, έως ότου οι δυνάμεις του άρχισαν να τον εγκαταλείπουν αφού τα τελευταία χρόνια ο καρκίνος του ροκάνιζε την ζωή και μαζί την ενέργεια που διέθετε.

Όσα και να γράψει κανείς για τον παγκοσμίου φήμης Έλληνα του Καναδά είναι λίγα αφού ο συνδυασμός της ιδιοφυίας, της καλοσύνης, της διορατικότητας και της ταπεινότητας δεν είναι δυνατόν να περιγραφούν με λόγια.

Ένα περιληπτικό βιογραφικό του

Ο Καθηγητής Δημήτριος Γ. Ωραιόπουλος γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη το 1936 από Μικρασιάτες γονείς και μεγάλωσε στην Αθήνα. Μετά τις σπουδές του στην Ιατρική Σχολή της Αθήνας, πήρε την ειδικότητα της Εσωτερικής Παθολογίας και της Νεφρολογίας. Συνέγραψε τη διδακτορική του διατριβή σχετικά με την κινητική των ουραιμικών ουσιών στον Τεχνητό Νεφρό (1964) και συμμετείχε με τον Καθηγητή Γιατζίδη στην ανάπτυξη της αιμοπροσρόφησης με άνθρακα και της εφαρμογής της στην απομάκρυνση των εξωγενών τοξικών ουσιών και τη θεραπεία της ουραιμίας. Μεταξύ των ετών 1966-1969, ο κ. Ωραιόπουλος περάτωσε τη μεταδιδακτορική του μελέτη (PhD) στη νεφρολιθίαση, υπό την επίβλεψη της Mary McGeown, στο Queen's University, στο Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας.

Παράλληλα, στο κέντρο αυτό εμβάθυνε για πρώτη φορά στις κλινικές αρχές της Περιτοναϊκής Κάθαρσης.

Τον Ιούνιο του 1969 αποδέχτηκε μια θέση Senior Research Fellow στο Toronto Western Hospital (TWH) στο Τορόντο του Καναδά. Στο τέλος του ιδίου έτους πήρε μόνιμη θέση στο τμήμα Νεφρολογίας του TWH όπου ανέπτυξε το πρώτο πρόγραμμα χρόνιας διαλείπουσας περιτοναϊκής κάθαρσης με τη συμμετοχή 60 ασθενών. Αργότερα, με δική του τεχνική, τελειοποίησε τη μέθοδο της Συνεχούς Φορητής Περιτοναϊκής Κάθαρσης (ΣΦΠΚ) ελαττώνοντας δραματικά τη συχνότητα της περιτονίτιδας.

Η τεχνική αυτή βοήθησε στην παγκόσμια καθιέρωση της ΣΦΠΚ ως αποδεκτής μεθόδου θεραπείας των ασθενών με νεφρική ανεπάρκεια τελικού σταδίου. Η Μονάδα Περιτοναϊκής Κάθαρσης του Καθηγητή Ωραιόπουλου στο TWH αναδείχτηκε σύντομα σε κλινικό, ερευνητικό και εκπαιδευτικό κέντρο παγκόσμιας εμβέλειας, το οποίο επισκέπτονται για έρευνα και εκπαίδευση εκατοντάδες νεφρολόγοι, ερευνητές, βασικοί επιστήμονες, νοσηλεύτριες, διαιτολόγοι, και άλλοι λειτουργοί από το χώρο της υγείας.

Ένας 15 χρονος μαθητής μας ανοίγει την καρδιά του

Το τελευταίο διάστημα με τη μεγάλη οικονομική κρίση να πλήττει της Ελλάδα, έχει αυξηθεί ραγδαία ο αριθμός των ελληνικών οικογενειών που περνούν και πάλι τον Ατλαντικό αναζητώντας ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον στη βόρεια Αμερική.
Ειδικά στο Τορόντο του Καναδά, όπου κατοικούν δεκάδες χιλιάδες ομογενείς, εμφανίζονται  καθημερινά ολοένα και περισσότεροι συμπατριώτες που επιστρέφουν (όσοι έχουν ζήσει εδώ στο παρελθόν) ή δοκιμάζουν για πρώτη φορά το πικρό ποτήρι της μετανάστευσης. Στο σχολείο μας αρκετά είναι τα παιδιά που ήρθαν φέτος από την Ελλάδα και
παρακολουθούν το πρόγραμμα όχι μόνο για να μην ξεχάσουν τα ελληνικά τους αλλά κυρίως για να γνωρίσουν κι άλλα ελληνόπουλα, να κάνουν παρέες και να μην αισθάνονται απομόνωση στη νέα και
 άγνωστη για αυτούς χώρα.
Ένα από τα παιδιά αυτά είναι κι ο Ιάσονας που πρόσφατα δημοσιοποίησε τις σκέψεις και τα συναισθήματά του γι αυτή την περιπέτεια που βιώνει αλλά κυρίως για τους λόγους που οδήγησαν τον ίδιο και την οικογένειά του στον Καναδά...

Είμαι Έλληνας έφηβος και από φέτος μόνιμος κάτοικος Καναδά. Μέσω αυτής της επικοινωνίας θα επιθυμούσα να αφυπνίσω κοιμισμένες συνειδήσεις και να μεταφέρω την πλήρη αντίληψη την οποίαν έχει ένας νεαρός Έλληνας, γεννημένος και μεγαλωμένος στην Ελλάδα, σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί στην πατρίδα του. Η κατάθεσή μου θα είναι όσο πιο μακρυά και σοκαριστική μπορεί να αποτυπωθεί, προκειμένου να εκφράσω όλον τον πόνο που κρύβω μέσα μου εδώ και πολλούς μήνες, για να μην πω χρόνια.

Νέα εποχή στην ελληνόγλωσση εκπαίδευση της ομογένειας

 Ξεκίνησε το πρόγραμμα ηλεκτρονικής μάθησης με την αδελφοποίηση τάξεων- σχολείων της Ελληνικής Κοινότητας Τορόντο και της Αδελαΐδας

Μαθητές της Κοινότητας με την καθηγήτριά τους Μ. Σιγάλα,
τη Συντονίστρια  Δ. Χατζηδιάκου και το διευθυντή Παιδείας Θ. Αραβοσιτά 

Την Τετάρτη, 30 Νοεμβρίου, πραγματοποιήθηκε στο Πολυμενάκειο πολιτιστικό κέντρο η πρώτη ηλεκτρονική σύνδεση ανάμεσα στο τμήμα της καθηγήτριας Μάγδας Σιγάλα της 11ης τάξης του σχολείου Αριστοτέλης-Eastern της Ελληνικής Κοινότητας Τορόντο και αντίστοιχο τμήμα του σχολείου St. George College στην Αδελαίδα της Αυστραλίας του καθηγητή Γιώργου Φρατζή.
Η συνάντηση αυτή εντάσσεται στο πρόγραμμα αδελφοποίησης τάξεων με τον τίτλο «Κοινότητες μάθησης».Οι «Κοινότητες Μάθησης» είναι ένα ηλεκτρονικό συνεργατικό περιβάλλον που λειτουργεί στο πλαίσιο πιλοτικής εφαρμογής του προγράμματος «Ελληνόγλωσση Διαπολιτισμική Εκπαίδευση στη Διασπορά » του Πανεπιστημίου Κρήτης (ΕΔΙΑΜΜΕ).

Οι ομογενείς εκπαιδευτικοί και μαθητές από την Αδελαΐδα
κατά τη διάρκεια της  ζωντανής σύνδεσης

Συμμετέχουν ελληνικά σχολεία της διασποράς με σκοπό την καλλιέργεια της ελληνικής γλώσσας με τη χρήση των νέων τεχνολογιών και την επικοινωνία μαθητών και εκπαιδευτικών. Στο πλαίσιο του προγράμματος αυτού πραγματοποιούνται αδελφοποιήσεις τάξεων, όπου οι μαθητές μπορούν:
 (α) να επικοινωνούν σύγχρονα και ασύχρονα - με γραπτό αλλά και με προφορικό λόγο
 (β) να συνεργάζονται με ομαδικές δραστηριότητες που έχουν ορίσει οι εκπαιδευτικοί
(γ) να δημοσιεύουν τις εργασίες τους και να σχολιάζουν τις εργασίες των άλλων
 (δ) να επεξεργάζονται μαθήματα και ενότητες από τα βιβλία και το και υποστηρικτικό υλικό του προγράμματος «Παιδεία Ομογενών».

Μαθητές από το Τορόντο και την Αδελαΐδα επικοινωνούν ζωντανά
ενώ παρακολουθεί η καθηγήτρια Β. Καζούλλη από τη Ρόδο 

Την πρώτη αυτή ηλεκτρονική σύνδεση άνοιξε ο υπεύθυνος του προγράμματος, καθηγητής του Παν/μίου Κρήτης (ΕΔΙΑΜΜΕ), Μιχάλης Δαμανάκης. Στην Ελληνική Κοινότητα ήταν παρόντες και απεύθυναν χαιρετισμό στους συμμετέχοντες μαθητές και εκπαιδευτικούς, η Συντονίστρια Εκπαίδευσης στον Καναδά,. Δέσποινα Χατζηδιάκου και ο Διευθυντής του Τμήματος Παιδείας της Ελληνικής Κοινότητας, Θέμης Αραβοσιτάς, ενώ από την Αδελαϊδα της Αυστραλίας χαιρέτησε τους μαθητές και τις μαθήτριες ο διευθυντής του σχολείου Δρ. Παναγόπουλος και από την Ελλάδα οι καθηγητές Γιάννης Σπαντιδάκης (Πανεπιστήμιο Κρήτης) και Βασιλεία Καζούλλη ( Πανεπιστήμιο Αιγαίου) που έχουν αναλάβει τον παιδαγωγικό σχεδιασμό του προγράμματος.
Οι μαθητές και των δύο σχολείων έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ενθουσιασμό καθώς τους δόθηκε για πρώτη φορά η δυνατότητα να επικοινωνήσουν ζωντανά με συνομήλικούς τους που μαθαίνουν ελληνικά σε δυο μακρινές χώρες που αποτελούν σημαντικά κέντρα του οικουμενικού ελληνισμού (Αυστραλία και Καναδάς) με πολλά κοινά στοιχεία κυρίως στους τομείς του πολυπολιτισμού και της εκπαίδευσης.

Ο αντιπρόσωπος της ΕΡΤ Τ. Γαλιάτσος καλύπτει την ιστορική  τηλεδιάσκεψη 

Η σύνδεση πραγματοποιήθηκε με τηλεδιάσκεψη μέσω Skype με παρουσίαση των μαθητών, συζήτηση σχετική με τα κοινά ενδιαφέροντά τους, την πόλη τους και τις σπουδές τους και κατέληξε στην ανταλλαγή ηλεκτρονικών διευθύνσεων και της κοινωνικής τους δικτύωσης μέσω Facebook. Οι αδελφοποιήσεις τάξεων από σχολεία της ομογένειας αποτελούν μια σημαντική εξέλιξη στον τομέα της διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας στη διασπορά και οι μαθητές θα ωφεληθούν ιδιαίτερα από τις συνεργατικές δραστηριότητες που θα αναπτύξουν.
Συγχαρητήρια σε όλους τους φορείς που συντέλεσαν στη δημιουργία αυτού του προγράμματος που φιλοδοξεί να αξιοποιήσει τις νέες τεχνολογίες προς όφελος της ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης στη διασπορά.

Σουβλάκι: Γνωρίζετε την ιστορία του;

Είναι γνωστό πως η ελληνική/μεσογειακή διατροφή είναι εξαιρετικά δημοφιλής στον Καναδά αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Μιλώντας για ελληνική κουζίνα μια από τις πρώτες λέξεις που έρχονται στο μυαλό είναι το σουβλάκι, μαζί με το μουσακά, το τζατζίκι και φυσικά την ελληνική σαλάτα.

Η Danforth Avenue, το κέντρο της ελληνικής παροικίας στο Τορόντο, αποτελεί πόλο έλξης για όσους θέλουν να δοκιμάσουν αυθεντικό σουβλάκι και κατακλύζεται από εκατομμύρια επισκέπτες όλο το χρόνο με αποκορύφωμα το δεύτερο σαββατοκύριακο του Αυγούστου όταν διοργανώνεται το φεστιβάλ "Taste of the Danforth".Στο σουβλάκι οφείλεται κατά κύριο λόγο η καλή φήμη των ελληνικών εστιατορίων, όχι μόνο του Greektown αλλά και όλης της πόλης.
Πρόκειται για το πιο χαρακτηριστικό δείγμα του ελληνικού γρήγορου φαγητού (fast food) που έχει όμως μια πλούσια και διαπολιτισμική ιστορία:

Όταν μιλάμε για σουβλάκι, δεν εννοούμε κάποια καινούργια ανακάλυψη. Μιλάμε για μια τέχνη ψησίματος ηλικίας …τουλάχιστον 3.000 ετών. Ακόμα και στα ομηρικά έπη υπάρχουν αναφορές που θέλουν τον Αχιλλέα να ψήνει στη θράκα σουβλάκια και κομμάτια κρέατος που έμοιαζαν με κοντοσούβλια. Επίσης, ο Αθήναιος στο έργο του «Δειπνοσοφισταί» έχει μια πολύ χαρακτηριστική αναφορά: Ο Ηγήσιππος, λέει, που έζησε γύρω στο 170 π.Χ. και υπήρξε μία από τις σημαντικότερες συγγραφικές πηγές για την Ιστορία της Εκκλησίας της Ιερουσαλήμ, συνέγραψε το περίφημο «Οψαρτυτικό», κάτι σαν αρχαίο οδηγό μαγειρικής. Σ’ αυτόν, λοιπόν, αναφέρει ένα έδεσμα με την ονομασία «κάνδαυλος», που από την περιγραφή φαίνεται να μοιάζει πολύ με το σουβλάκι.

Είχε διάφορα κομμάτια ψητού κρέατος, πίτα, τυρί, άνηθο και συνδυαζόταν με κάποιο ζουμί. Ενα ιδιόμορφο σουβλάκι από εντόσθια συναντάται στην αρχαία Ρώμη και σε κείμενα του 1ου αι. μ.Χ., αλλά και αργότερα στην Κωνσταντινούπολη, όπου μετά την άλωση, πλανόδιοι πωλούσαν στους δρόμους εκτός από φρούτα ή λαχανικά και σουβλάκι με πίτα.

Η ιδέα του τυλιγμένου κρέατος μαζί με λαχανικά και διάφορα αρωματικά απαντάται σε πολλές κουζίνες του κόσμου, από την ασιατική, την ιαπωνική και την κινεζική μέχρι την αραβική, την ισπανική και την αμερικανική ή ακόμα και τη γαλλική. H Eλλάδα δεν είναι ο μόνος τόπος στον πλανήτη όπου το κρέας ή τα λαχανικά σουβλίζονται σε ξυλάκια (καλαμάκια) για να ψηθούν στα κάρβουνα. Tο σουβλάκι, στην ουσία, είναι παγκόσμιο φαγητό
Από την Αμερική, όπου το μπάρμπεκιου είναι τρόπος ζωής, ένα δημοφιλές σουβλάκι περιέχει ένα και μοναδικό κομμάτι κρέας, λουκάνικο, σουβλισμένο και ψημένο στη σχάρα. Τα καρυκεύματά του είναι τα γνωστά: μουστάρδα και κέτσαπ. Είναι ίσως από τα πιο φτωχά σαν ιδέα φαγητά στη σχάρα. Αλλού, όμως, η παράδοση είναι πλούσια και πάρα πολύ γευστική.

Στη Μεσόγειο το σουβλάκι ψήνεται παντού, από τις ακτές της Ισπανίας μέχρι τα μεζεδοπωλεία της Τουρκίας. Το ισπανικό δώρο στον κόσμο της σούβλας λέγεται pinchitos, μικρά σουβλάκια από ποικίλα κρέατα. Μπορεί να γίνει από χοιρινό, το εθνικό κρέας της Ισπανίας, από κοτόπουλο και άλλα. Καμιά φορά τα φτιάχνουν από κιμά, άλλες φορές από κυβάκια. Οι γεύσεις διαφέρουν από συνταγή σε συνταγή: το κύμινο είναι δημοφιλές, για παράδειγμα, όπως επίσης το φρέσκο κολίανδρο και ο μαραθόσπορος, γεύσεις φερμένες όλες από την αραβική παράδοση της Βόρειας Αφρικής που έχει επηρεάσει αισθητά τη μαγειρική της Ισπανίας. Τα pinchitos θεωρούνται μεζές (τάπας). Βρίσκουμε τέτοια και ανάμεικτα με το κλασικό λουκάνικο chorizo και γαρίδες, ψημένα στα κάρβουνα.

Οι Γάλλοι έχουν τα brochettes τους, με διάφορες πρώτες ύλες, από κοτόπουλο μέχρι μπακαλιάρο. Πολλά απ’ αυτά είναι σπεσιαλιτέ της μεσογειακής Γαλλίας, γύρω από την Προβηγκία. Ένα αγαπητό σουβλάκι εκεί περιέχει διάφορα αρνίσια εντόσθια, με τομάτα, κρεμμύδι και βασιλικό.Παντού στον κόσμο, και στην Μεσόγειο και αλλού, το σουβλάκι είναι από τα κλασικά φαγητά του δρόμου, κάτι πρόχειρο, δηλαδή, που το τρώγει ο κόσμος στα όρθια και πολλές φορές καθοδόν. Ένα μέρος όπου η παράδοση αυτή είναι τεράστια και πολύ ζωντανή είναι η Λατινική Αμερική. Εκεί παντού υπάρχουν πλανόδιοι μάγειροι που ψήνουν διάφορα σουβλάκια σε καροτσάκια στον δρόμο.
Στη Βολιβία, για παράδειγμα, φτιάχνουν τα anticucho, μικρά σουβλάκια με εναλλάξ κομμάτια από κρέατα και πατάτες και σερβιρισμένα με μια σάλτσα από φιστίκια.

Στο Περού σουβλίζουν διάφορα εντόσθια, μεταξύ των οποίων το φαβορί τους, μοσχαρίσια καρδιά μαριναρισμένη σε πικάντικη σάλτσα από σκόρδο, λάδι, μπαχαρικά και μια ειδική ντόπια καυτερή πιπεριά. H παράδοση αυτή κρατήθηκε και στη διασπορά. Στις νοτιοαμερικάνικες γειτονιές της Νέας Υόρκης, για παράδειγμα, κάθε βράδυ γίνεται ένα μυρωδάτο, γευστικότατο πανηγύρι από τέτοια φαγητά, ψημένα σε καροτσάκια στον δρόμο.Από τα πιο ενδιαφέροντα σουβλιστά είναι αυτά που φτιάχνονται στην Καραϊβική, ίσως επειδή οι γεύσεις είναι υβρίδια δανεισμένες από πολλές άλλες κοντινές κουλτούρες. Ένα απλό σουβλάκι από αρνίσιο κρέας, για παράδειγμα, συνήθως γλυκίζει στη μαγειρική της Καραϊβικής επειδή το μαρινάρουν με μέλι, ξύδι και λάδι. Το αποτέλεσμα είναι ένα καραμελωμένο κρέας στη σούβλα, τραγανό απ’ έξω και μαλακό από μέσα.Αλλά ο συνδυασμός του ψητού αρνίσιου κρέατος και τελευταίως μόνο του χοιρινού, για λόγους οικονομίας, με το τζατζίκι, την ντομάτα και το κρεμμύδι (στην παραδοσιακή μορφή και όχι τη φαστφουντάδικη λογική με κάτι περίεργες σος) είναι αποκλειστικά ελληνική πατέντα, ίσως με ανατολίτικη καταγωγή.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που στην Ελλάδα το τυλιχτό σουβλάκι άρχισε να διαδίδεται τις δεκαετίες του ’40 και του ’50 σε προσφυγικές περιοχές, όπως η Δραπετσώνα, η Νίκαια και ο Κορυδαλλός. Λέγεται ότι στον Πειραιά το 1947 ένας Κωνσταντινουπολίτης άνοιξε φούρνο όπου πωλούσε πίτες σε μικρά ταψάκια, ενώ το 1950 εμφανίστηκε από την ίδια οικογένεια το πρώτο σουβλάκι κεμπάπ τυλιγμένο σε πίτα.
Και από τότε, το σουβλάκι δεν μας πρόδωσε ποτέ…
 Πηγή: Mychanell.gr

"Κατάστημα ζώων- Pet Shop" Ελληνική ταινία μικρού μήκους αλλά μεγάλου ηθικού διδάγματος

Μια από τις ομορφότερες  ελληνικές ταινίες μικρού μήκους που έχουμε παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια  είναι το "Pet Shop". Είναι η ιστορία ενός αγοριού κι ενός σκυλιού που η κοινή τους μοίρα θα τους ενώσει.
Η ταινία είναι του Μιχαήλ- Γαβριήλ Ζενέλη και έχει λάβει τις ακόλουθες διακρίσεις:

-Καλύτερη ταινία μικρού μήκους στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους

-Καλύτερη ταινία μικρού μήκους στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Πάτρα και ειδικό βραβείο
-Ειδική Μνεία στο Πεσκάρα Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους
-Ειδική Μνεία στην Νάουσα Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους
-Silber Metal στο Φεστιβάλ der Nationen

-Silber Metal στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Des Nightkommerziellen Films.
Απολαύστε την και αναμένουμε το σχολιασμό σας...

Mικρές Ιστορίες: «ΔΙΑΤΗΡΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΑΣ»

Μετάφραση από το ιστολόγιο του Paulo Coelho

Μια μέρα, όταν ήταν 11 χρόνων, η Ανίτα πήγε στη μητέρα της να παραπονεθεί.

«Δεν τα καταφέρνω να έχω φίλους. Όλοι με αποφεύγουν, γιατί είμαι τόσο ζηλιάρα».

Η μητέρα της φρόντιζε εκείνη την ώρα κάτι νεογέννητα κοτοπουλάκια και η Ανίτα κράτησε ένα στα χεράκια της, όμως το κοτοπουλάκι αμέσως προσπάθησε να δραπετεύσει. Όσο περισσότερο το έσφιγγε, τόσο περισσότερο το κοτοπουλάκι πάλευε προσπαθώντας να πετάξει μακριά.

Τότε η μητέρα της είπε:

«Προσπάθησε να το κρατήσεις απαλά».

Η Ανίτα υπάκουσε. Άνοιξε τα μικρά της χέρια και το μικρό πουλί σταμάτησε να αντιστέκεται. Άρχισε να το χαιδεύει κι αυτό ζάρωσε ανάμεσα στα δάχτυλά της.

«Συμβαίνει ακριβώς το ίδιο και με τους ανθρώπους» είπε η μητέρα και συνέχισε:

«Εάν θέλεις να τους κρατήσεις με το ζόρι δραπετεύουν, αλλά εάν είσαι ευγενική και τρυφερή μαζί τους τότε θα παραμείνουν για πάντα στο πλευρό σου».

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΙΣ ΜΗΤΕΡΕΣ- HAPPY MOTHER'S DAY

Μητέρα και παιδί: πίνακας του Πικάσο


Η Αρχαία Ελλάδα είναι η πρωταρχική πηγή αναφοράς στην "γιορτή της μητέρας". Ήταν γιορτή της άνοιξης όπου λατρευόταν η Γαία, η μητέρα Γη, μητέρα όλων των θεών και των ανθρώπων. Αργότερα την αντικατέστησε η κόρη της η Ρέα η σύζυγος του Κρόνου, μητέρα του Δία και θεά της γονιμότητας. 

Μία νεότερη εκδοχή ήταν η αποκαλούμενη "Mothering Sunday", που μας μεταφέρει στην Αγγλία του 1600. Αυτή η μέρα γιορταζόταν την 4η Κυριακή της Σαρακοστής προς τιμή όλων των μητέρων της Αγγλίας. Κατά την διάρκεια αυτής της μέρας, οι υπηρέτες που έμεναν στα σπίτια των αφεντικών τους έπαιρναν μία μέρα άδεια για να επιστρέψουν στα σπίτια τους και να περάσουν την ημέρα με τις μητέρες τους. 

Η δεύτερη Κυριακή του Μάη που καθιερώθηκε σαν εθνική γιορτή της μητέρας στις ΗΠΑ οφείλεται στην έμπνευση μιας γυναίκας από την Φιλαδέλφεια της Ana Jarvis. Η Ana Jarvis θέλοντας να τιμήσει τη μνήμη της μητέρας της ξεκίνησε το 1907 μια εκστρατεία για να καθιερωθεί μια επίσημη γιορτή της μητέρας. Η προσπάθειά της είχε απήχηση και η γιορτή της μητέρας έγινε επίσημα εθνική γιορτή των ΗΠΑ το 1914 με προεδρικό διάταγμα που όριζε την δεύτερη Κυριακή του Μάη σαν Ημέρα της Μητέρας.

Αν και πολλές χώρες έχουν δικές τους ημερομηνίες για τη γιορτή της μητέρας, όπως και δικούς τους λόγους για να γιορτάζουν μια τέτοια μέρα, η δεύτερη Κυριακή του Μάη έχει επικρατήσει διεθνώς. Έτσι πολλές ευρωπαϊκές χώρες, ανάμεσά τους και η Ελλάδα γιορτάζει την γιορτή της μητέρας την δεύτερη Κυριακή του Μάη.

Η Γιορτή της μητέρας βέβαια έχει χάσει, όπως και όλες οι γιορτές, τον παραδοσιακό της χαρακτήρα. Βλέπετε πρώτοι οι Αμερικάνοι, χωρίς να υστερούμε οι υπόλοιποι, ανακάλυψαν ότι παρ' όλο που η γιορτή αυτή καθιερώθηκε για να γιορτάζεται η μητέρα σαν έννοια, ήταν παρόλα αυτά μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να δείξει κανείς την αγάπη του για την δική του μητέρα. Γρήγορα το εμπόριο και διαφήμιση ανακάλυψαν μια νέα πηγή εσόδων και έτσι τα πρώτα συμβολικά λουλούδια της γιορτής έγιναν γρήγορα ανθοδέσμες και γλάστρες ώστε σήμερα η γιορτή της μητέρας να είναι η πιο εμπορική γιορτή για λουλούδια, γλάστρες και εποχιακά φυτά διεθνώς εκτός από τα Χριστούγεννα. Σύμφωνα με έρευνες η γιορτή της Μητέρας κατέχει τα τελευταία χρόνια μερίδιο 26% στο σύνολο των ετήσιων πωλήσεων λουλουδιών και φυτών που γίνονται κατά την διάρκεια των διάφορων γιορτών.

Τα λουλούδια για τη γιορτή της μητέρας

Τα γαρίφαλα ήταν τα αγαπημένα λουλούδια της μητέρας της Anna Jarvis.  Έτσι στο τρίτο ετήσιο μνημόσυνο στη μνήμη της μητέρας της το 1908 η εκστρατεία για την καθιέρωση μιας γενικής γιορτής της μητέρας άρχισε με μια σειρά προγραμμάτων στην εκκλησιά των Μεθοδιστών του Αγίου Αντρέα στην Φιλαδέλφεια. Η Anna έστειλε 500 λευκά γαρίφαλα (τα αγαπημένα λουλούδια της μητέρας της) με ένα σημείωμα που έλεγε:

«Σε κάθε παριστάμενο να δοθεί ένα λευκό γαρίφαλο. Στις μητέρες να δοθούν δύο, σε μνήμη της ημέρας. Αυτά τα πεντακόσια γαρίφαλα δόθηκαν από μια αγαπημένη κόρη σε μνήμη και σε ένδειξη ιερού σεβασμού για την καλή και πιστή μητέρα της, την κυρία. Anna. R. Jarvis, που δούλεψε πιστά και αφιλοκερδώς για εικοσιδύο συνεχόμενα χρόνια, σαν άμισθη δασκάλα στο κυριακάτικό μας σχολείο, και που μόλις πριν λίγα χρόνια απεδήμισε σε ένα καλύτερο κόσμο για να θερίσει την ανταμοιβή των κόπων της εδώ.Στον καθένα να ζητηθεί να φορέσει αυτό το λουλούδι.Αυτό το λευκό γαρίφαλο προτιμήθηκε γιατί ίσως αγγίζει μερικές από τις αξίες της μητρότητας. .... Η λευκότητα του, που αντιπροσωπεύει την αγνότητα, η διαρκής ποιότητά του την ανιδιοτέλεια, το άρωμά του την αγάπη, η ευρεία του ανάπτυξη την φιλανθρωπία, και η μορφή του την ομορφιά...»

Στα επόμενα χρόνια η Anna έστειλε πάνω από 10,000 γαρίφαλα σαν δώρα στην εκκλησία του Αγίου Αντρέα.Τα γαρίφαλα από τότε καθιερώθηκαν να φοριούνται σαν σύμβολα τιμής, κόκκινα για τους ζωντανούς και λευκά για τους νεκρούς.

Τώρα πια, τα γαρίφαλα είναι συνηθισμένα παγκόσμια σαν σύμβολα αγνότητας, θάρρους και μητρότητας.

Πηγή: Valentine.gr

Καθώς ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε στην Ευρώπη η γιορτή  μεταβλήθηκε προς τιμή της "Μητέρας Εκκλησίας" αλλά με τον καιρό οι δύο έννοιες συγχωνεύτηκαν. Έτσι ο κόσμος τιμούσε ταυτόχρονα την μητέρα και την εκκλησία. Παραδοσιακά δώρα όπως τα λουλούδια, τα φυτά ή οι σοκολάτες προσφέρονταν στη Γιορτή της μητέρας.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

Καλό μήνα! Σήμερα γιορτάζουμε την Πρωτομαγιά δηλαδή την πρώτη μέρα του Μάη. Πρόκειται για μια γιορτή που δεν είναι θρησκευτική αλλά έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα με διαφορετικά έθιμα και παραδόσεις από τόπο σε τόπο. Η πρώτη του Μάη έχει καθιερωθεί σε πολλές χώρες του κόσμου ως Ημέρα των Εργατών για να τιμηθούν οι αγώνες που έχουν γίνει ώστε να υπάρχουν ανθρώπινες συνθήκες εργασίας.

Στις χώρες αυτές η πρώτη Μαΐου είναι αναγνωρισμένη ως μέρα απεργίας και διοργανώνονται διαδηλώσεις όπου προβάλλονται αιτήματα για τα δικαιώματα των εργαζόμενων.

Στην Ελλάδα η 1^η Μαίου γιορτάζεται και ως εργατική πρωτομαγιά (είναι δηλαδή αργία/απεργία) αλλά και ως γιορτή της Άνοιξης. Πολλοί συνηθίζουν να συνδυάζουν την ημέρα αυτή με εκδρομές στην εξοχή, όπου μαζεύουν λουλούδια και φτιάχνουν το μαγιάτικο στεφάνι το οποίο κρεμούν έξω από τα σπίτια τους για καλή τύχη.

Όμως υπάρχουν πολλά ακόμη έθιμα που μπορείτε να βρείτε στα άρθρα που ακολουθούν.

Στον Καναδά η Πρωτομαγιά δεν γιορτάζεται επίσημα ως Ημέρα των Εργαζομένων, η οποία τιμάται με εθνική αργία την πρώτη Δευτέρα του Σεπτεμβρίου ( Labour Day), όπως καθιέρωσε τo 1894 o πρωθυπουργός John Sparrow David Thompson. Ωστόσο κάθε πρώτη του Μάη διοργανώνονται και εδώ εκδηλώσεις υπέρ των εργαζομένων, κυρίως από τα εργατικά συνδικάτα. Οι πιο μαζικές εργατικές εκδηλώσεις κάθε πρώτη Μαΐου ( May Day) γίνονται στην επαρχία Quebec, όπου το 1973 διοργανώθηκε και η μεγαλύτερη σύγχρονη πανεργατική διαδήλωση με τη συμμετοχή 30.000 συνδικαλιστών.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

1. Πρωτομαγιά-Έθιμα και Παραδόσεις (κλικ).
Πηγή: http://woman-life.ucoz.com/
2. Γιορτή της Άνοιξης και των Εργαζομένων (κλικ).
Πηγή: http://epirusgate.blogspot.com/
3. Ιστορία και Έθιμα της Πρωτομαγιάς (κλικ).
Πηγή: http://tadeefi.wordpress.com/
4. Τα έθιμα της Πρωτομαγιάς σε όλη την Ελλάδα (κλικ).
Πηγή: http://24wro.blogspot.com/

Μικρές χαρές - Small pleasures

Μια μικρή ελληνική ταινία ( μόλις 5 λεπτών) που μιλά για ένα μεγάλο κοινό μυστικό: τις μικρές χαρές που δίνουν άρωμα ευτυχίας στη ζωή μας...

O Γιώργος Στρουμπουλόπουλος με τον Ζαχαρία Γαλυφιανάκη

Δυο από τους πιο γνωστούς Ελληνοκαναδούς ... τα λένε. ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ !

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟΥΣ ΓΙΑΝΝΗΔΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΙΩΑΝΝΕΣ

Σήμερα είναι η γιορτή του Αγίου Ιωάννη και δεν θα ήταν υπερβολή να λέγαμε ότι γιορτάζουν οι μισοί Έλληνες.
Είναι τόσο δημοφιλές το όνομα που στην κυριολεξία οι περισσότερες ελληνικές οικογένειες έχουν κάποιο μέλος με αυτό το όνομα. Για του λόγου το αληθές ψάξαμε και βρήκαμε, στο άψε σβήσε, 16 παροιμίες που αναφέρονται στο Γιάννη ( ευτυχώς ή δυστυχώς όχι και στην Ιωάννα).
Τις παραθέτουμε λοιπόν και αφήνουμε σε εσάς το δύσκολο έργο της ερμηνείας :

Γιάννης κερνάει , Γιάννης πίνει.
Σπίτι χωρίς Γιάννη προκοπή δεν κάνει.
Γιάννη είχα, Γιάννη έχω κι αν ποτέ μου θα χηρέψω, πάλι Γιάννη θα γυρέψω.
Τι κάνεις Γιάννη; κουκιά σπέρνω.
Ακόμα δεν τον είδαμε Γιάννη τόνε βγάλαμε.
Να σε κάψω Γιάννη, να σʼ αλείψω λάδι.
Κόψε κέδρο, φτιάξε Αντώνη και από πλάτανο Θανάση, εάν πεις και για το Γιάννη, όποιο ξύλο να ʽναι κάνει.
Τα καλά του Γιάννη θέλουν μα το Γιάννη δεν τον θέλουν.
Αν είχαν οι Γιάννηδες γνώση, μας δάνειζαν καμπόση.
Σαράντα πεντε Γιάννηδες ενός κοκκόρου γνωση.
Τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα.
Άλλος παιδί δεν έκανε μόνο η Μαριώ το Γιάννη.
Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη.
Όχι Γιάννης … Γιαννάκης.
Άλλος παιδί δεν έκανε, μόνο η Μαριώ το Γιάννη.
Και μια «σατυρική»:
Πότε ο Γιάννης δεν μπορεί , πότε ο κώλος του πονεί.

ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ (ΦΩΤΑ)

Στις 6 Ιανουαρίου την ημέρα των Θεοφανείων ή αλλιώς Φώτων γιορτάζουμε και τιμούμε τη βάφτιση του Ιησού Χριστού. Τα Άγια Θεοφάνεια είναι μια από τις παλαιότερες γιορτές της εκκλησίας μας, καθιερώθηκε τον 2^ο αι. μ.Χ. και αναφέρεται στην εμφάνιση της Αγίας Τριάδας κατά τη βάπτιση του Ιησού.

Σύμφωνα με τη θρησκευτική μας παράδοση ο Ιωάννης ο Πρόδρομος ή Βαφτιστής εγκατέλειψε την ερημική ζωή κατόπιν θεϊκής εντολής και πήγε στον Ιορδάνη τον ποταμό όπου κήρυττε και βάπτιζε.

Κάποια μέρα παρουσιάστηκε μπροστά του ο Ιησούς και του ζήτησε να Τον βαφτίσει. Ο Ιωάννης, ο οποίος Τον αναγνώρισε αμέσως, αρχικά αρνήθηκε λέγοντας Του, ότι ο ίδιος έχει ανάγκη να βαπτισθεί από Εκείνον.

Ο Ιησούς όμως του εξήγησε οτι αυτό ήταν θεϊκή εντολή και τον έπεισε να Τον βαφτίσει. Στη διάρκεια της τελετής εμφανίστηκε το Άγιο Πνεύμα με τη μορφή λευκού περιστεριού το οποίο κάθισε στο κεφάλι του Ιησού, ενώ συγχρόνως ακούστηκε η φωνή του Θεού η οποία έλεγε: «Ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός,εν ω ευδόκησα», δηλαδή «Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, Αυτός είναι ο εκλεκτός μου».

Την ημέρα αυτή σε όλες τις πόλεις και τα χωριά της Ελλάδας που βρίσκονται κοντά σε θάλασσα, λίμνη ή ποτάμι η τελετή του αγιασμού των υδάτων γίνεται κοντά στο υγρό στοιχείο, ο ιερέας πετά το σταυρό στο νερό και κολυμβητές βουτούν στα παγωμένα νερά για να τον πιάσουν. Όποιος τον βρει έχει την ευλογία της εκκλησίας. Την ημέρα των Θεοφανείων ή Φώτων γιορτάζουν: Φάνης-Θεοφάνης Φώτης και αντίστοιχα Φανή-Φωτεινή κ.ά.

Τα Κάλαντα των Φώτων



 Τα Θεοφάνεια στο Οικουμενικό Πατριαρχείο (6/1/2011)

Πρωτοχρονιά, Άγιος Βασίλης και Βασιλόπιτα

Η Πρωτοχρονιά γιορτάζεται σ' όλο τον κόσμο με μεγαλοπρέπεια, λαμπρότητα και με διάφορες εκδηλώσεις. Κατά την ημέρα αυτή γίνεται ανταλλαγή επισκέψεων και δώρων και επικρατούν διάφορα έθιμα, όπως της βασιλόπιτας κ.ά., τα οποία μας κληροδότησαν οι Βυζαντινοί πρόγονοί μας, γιατί, σύμφωνα με τις πληροφορίες των αρχαίων συγγραφέων, ούτε οι Έλληνες ούτε οι Ρωμαίοι γιόρταζαν την πρώτη μέρα του χρόνου.

Οι δύο αυτοί λαοί που εκπροσωπούν τον αρχαίο κόσμο, συνήθιζαν να γιορτάζουν την πρώτη ημέρα κάθε μηνός. Οι περισσότερες μάλιστα ελληνικές πόλεις δε συμφωνούσαν ούτε ως προς την αρχή του χρόνου. Το ίδιο συνέβαινε και ανάμεσα στους ανατολικούς λαούς.

Η 1^η Ιανουαρίου σαν αρχή του χρόνου επικράτησε να γιορτάζεται στη Ρώμη από το 48 π.Χ., την εποχή δηλαδή του Καίσαρα, και πήρε πολλά στοιχεία από τη ρωμαϊκή γιορτή Σατουρνάλια. Από τότε την 1^η Ιανουαρίου δέχτηκαν σαν Πρωτοχρονιά όλοι οι λατινογενείς λαοί, καθώς και όλοι οι ρωμαιοκρατούμενοι λαοί.
Η Εκκλησία, της εποχής κυρίως του Μεγάλου Κωνσταντίνου, επειδή ήθελε να χωρίσει τους Χριστιανούς από τους ειδωλολάτρες, απαγόρευε στους χριστιανούς να γιορτάζουν την Πρωτοχρονιά όπως εκείνοι. Τα αποτελέσματα όμως της απαγόρευσης αυτής ήταν πολύ μικρά. Απαλείφτηκαν μόνο τα στοιχεία εκείνα που έρχονταν σε τέλεια αντίθεση προς τη χριστιανική ηθική.
Η Πρωτοχρονιά λοιπόν, όπως αυτή διαμορφώθηκε κάτω από την επίδραση της Εκκλησίας και τη σύνδεσή της με τη γιορτή του Αγίου Βασιλείου, διαιωνίστηκε μέχρι σήμερα σαν λαϊκή γιορτή. Τα σημαντικότερα έθιμα αυτής είναι τα ακόλουθα:
·        Η διανομή στα παιδιά δώρων, τα οποία οι νοικοκυρές παρασκευάζουν στα σπίτια. Αυτά κυρίως είναι γλυκίσματα, όπως κουραμπιέδες, μελομακάρονα κ.ά.
·        Συντροφιές μικρών παιδιών από την παραμονή ψάλλουν τα κάλαντα στα σπίτια και στα μαγαζιά και μαζεύουν φιλοδωρήματα.
·        Τα μεσάνυχτα της παραμονής, λίγα δευτερόλεπτα πριν από τις 12, σβήνουν τα φώτα και οι οικογένειες γύρω από το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι ψάλλουν ύμνους, ανταλλάσσουν φιλιά και κόβουν την πατροπαράδοτη βασιλόπιτα. Εκείνος μάλιστα που βρίσκει στο κομμάτι του το νόμισμα, που είναι κρυμμένο μέσα σ' αυτήν, θεωρείται ο τυχερός της χρονιάς.
·        Πολλοί καλούν έναν που να έχει «καλό ποδαρικό» το πρωί της Πρωτοχρονιάς.
·        Επίσης δε δίνουν τίποτα έξω από το σπίτι, δε ρίχνουν νερό έξω από αυτό και δεν αναφέρουν ονόματα επιβλαβών ζώων, εντόμων κ.λπ.
(Από την εγκυκλοπαίδεια 2002)

 Ο Άγιος Βασίλης

 Την ημέρα του Aγίου Βασιλείου (πρωτοχρονιά) έχουμε την προσμονή ενός ταπεινού και καλού Έλληνα αγίου με τα μαύρα γένια και το σκούρο φτωχό ράσο, που έρχεται από την Καισάρεια της Καππαδοκίας (Μικρά Ασία) να ευλογήσει τα σπιτικά μας και να πάρει το δικό του κομμάτι από τη βασιλόπιτα (βγάζομε ένα του Χριστού, ένα της Παναγίας, ένα του αγίου Βασιλείου, ένα του φτωχού, ένα του σπιτιού, και μετά τα δικά μας –αν πέσει το φλουρί του Χριστού, της Παναγίας ή του αγίου Βασιλείου, το δίνουμε στην εκκλησία).
Αυτός είναι ο Άγιος Βασίλειος, ο φιλάνθρωπος επίσκοπος του 4^ου αιώνα μ.Χ., ο άνθρωπος των γραμμάτων ο ταπεινός και θαυματουργός (ένας από τους Τρεις Ιεράρχες), και όχι ο πονηρούλης Santa Claus που εισήχθη από την Αμερική για να διαφημίσει αναψυκτικά και την πραμάτεια των εμπόρων. Καλός είναι κι αυτός (με την άσπρη γενειάδα και το βαθύ γέλιο και την ταλαιπωρία του –λόγω κοιλίτσας– να χωρέσει από τις καμινάδες) αλλά ο δικός μας, ο ρωμιός άγιος, είναι πιο άγιος, πιο βαθύς (σε νόημα), λιγότερο διαφημιστικός αλλά όχι λιγότερο αξιαγάπητος.
Για την ιστορία αναφέρουμε ότι ο Santa Claus, ο ευρωπαϊκός «Πατέρας των Χριστουγέννων», αντιστοιχεί στον άγιο Νικόλαο και για όλες τις χώρες (εκτός από την Ελλάδα) επισκέπτεται τα σπίτια τα Χριστούγεννα. Εμείς τον δεχόμαστε την πρωτοχρονιά, γιατί είναι η μέρα της εορτής του Αγίου Βασιλείου, που είναι ο δικός μας «Πατέρας των Χριστουγέννων». Η μορφή του Santa Claus που ξέρουμε πλέον όλοι διαμορφώθηκε από τον αμερικανό σκιτσογράφο Τόμας Ναστ το 1862, με βάση παλαιότερες ευρωπαϊκές παραδόσεις, ενώ το κόκκινο χρώμα της στολής του το πήρε εξαιτίας του κόκκινου χρώματος γνωστού αμερικάνικου αναψυκτικού που χρησιμοποίησε τη μορφή του σε διαφημίσεις. Αρχικά ήταν ντυμένος στα χρώματα του ουράνιου τόξου.

(Από το περιοδικό του Ρεθύμνου «Πολιτεία»)

Η βασιλόπιτα

Η πίτα, που φτιάχνουμε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και που κόβεται σε πανηγυρική συγκέντρωση των μελών της οικογένειας ή και άλλων συγγενών και φίλων, έχει τις ρίζες της στα αρχαία ελληνορωμαϊκά έθιμα.
Στα Κρόνια (εορτή του θεού Κ(Χ)ρόνου, που λατρεύονταν στην Ελλάδα) και στα Σατουρνάλια (saturnalia) της Ρώμης, έφτιαχναν γλυκά και πίτες, μέσα στα οποία έβαζαν νομίσματα και σε όποιον τύχαινε το κομμάτι, ήταν ο τυχερός της παρέας...
Η ορθόδοξη παράδοση συνέδεσε το έθιμο με τη Βασιλόπιτα. Και η ιστορία της έχει ως εξής. Ο Μ. Βασίλειος, για να προστατεύσει την περιφέρειά του, την Καισάρεια της Καππαδοκίας, από επιδρομή αλλοφύλων, έκανε έρανο και μάζεψε χρυσά νομίσματα και άλλα τιμαλφή, για να τα δώσει στους εχθρούς, ώστε να τους δελεάσει, για να μην λεηλατήσουν την περιοχή του. Ο εχθρός, όμως, τελικά, δεν κατόρθωσε να εισβάλει στην Καισάρεια και τα τιμαλφή έμειναν. Τότε, ο Μ. Βασίλειος είπε να φτιάξουν μικρές πίττες - ψωμάκια, μέσα στις οποίες έβαζαν και ένα χρυσό νόμισμα, ή κάτι άλλο από όλα τα πολύτιμα πράγματα που είχαν μαζευτεί. Οι πίτες αυτές μοιράστηκαν σε όλους και ο καθένας κράταγε ό,τι του τύχαινε. Πάρα πολλά έτυχαν και στα παιδιά...

(Από το βιβλίο «Ήθη, έθιμα και… άλλα» του Τιμόθεου Κ. Κιλίφη)

Πηγή: Δημοτικό Σχολείο Ριζού

ΤΑ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ