Ένας 15 χρονος μαθητής μας ανοίγει την καρδιά του

Το τελευταίο διάστημα με τη μεγάλη οικονομική κρίση να πλήττει της Ελλάδα, έχει αυξηθεί ραγδαία ο αριθμός των ελληνικών οικογενειών που περνούν και πάλι τον Ατλαντικό αναζητώντας ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον στη βόρεια Αμερική.
Ειδικά στο Τορόντο του Καναδά, όπου κατοικούν δεκάδες χιλιάδες ομογενείς, εμφανίζονται  καθημερινά ολοένα και περισσότεροι συμπατριώτες που επιστρέφουν (όσοι έχουν ζήσει εδώ στο παρελθόν) ή δοκιμάζουν για πρώτη φορά το πικρό ποτήρι της μετανάστευσης. Στο σχολείο μας αρκετά είναι τα παιδιά που ήρθαν φέτος από την Ελλάδα και
παρακολουθούν το πρόγραμμα όχι μόνο για να μην ξεχάσουν τα ελληνικά τους αλλά κυρίως για να γνωρίσουν κι άλλα ελληνόπουλα, να κάνουν παρέες και να μην αισθάνονται απομόνωση στη νέα και
 άγνωστη για αυτούς χώρα.
Ένα από τα παιδιά αυτά είναι κι ο Ιάσονας που πρόσφατα δημοσιοποίησε τις σκέψεις και τα συναισθήματά του γι αυτή την περιπέτεια που βιώνει αλλά κυρίως για τους λόγους που οδήγησαν τον ίδιο και την οικογένειά του στον Καναδά...

Είμαι Έλληνας έφηβος και από φέτος μόνιμος κάτοικος Καναδά. Μέσω αυτής της επικοινωνίας θα επιθυμούσα να αφυπνίσω κοιμισμένες συνειδήσεις και να μεταφέρω την πλήρη αντίληψη την οποίαν έχει ένας νεαρός Έλληνας, γεννημένος και μεγαλωμένος στην Ελλάδα, σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί στην πατρίδα του. Η κατάθεσή μου θα είναι όσο πιο μακρυά και σοκαριστική μπορεί να αποτυπωθεί, προκειμένου να εκφράσω όλον τον πόνο που κρύβω μέσα μου εδώ και πολλούς μήνες, για να μην πω χρόνια.


Είμαι χωρίς πατρίδα. Η Ελλάδα με έδιωξε με τον τρόπο της, αφού δεν μπορέσαμε στην οικογένειά μου να αντέξουμε άλλο την κατάντιά της και ο Καναδάς μέχρι στιγμής, δεν νοιώθω πως με έχει αγκαλιάσει. Ακόμα μια οικογένεια αναγκάστηκε να ακολουθήσει το δρόμο της ξενιτιάς. Ακόμα μια οικογένεια αναγκάστηκε να ξεριζωθεί από το έδαφος που τη γέννησε για να ζήσει σε μια άλλη χώρα. Στην Ελλάδα, τη χώρα που με γέννησε, με ανάθρεψε και με έκανε αυτό που είμαι, οι Έλληνες κοιμούνται χωρίς να πολυξέρουν πώς θα ξυπνήσουν. Βγαίνουν το πρωί έξω από τα σπίτια τους κοιτώντας αν θα τους επιτεθεί κάποιος να τους ληστέψει ή ακόμα και να τους σκοτώσει. Υπάρχει μεγάλο μίσος στην Ελλάδα. Μίσος όλων σε όλους. Τα οικονομικά, πολιτικά, και κοινωνικά προβλήματα έχουν μετατρέψει την ελληνική κοινωνία σε μια κοινωνία νευρικών ανθρώπων. Το χειρότερο όμως είναι ότι αυτό το στρες που καλλιεργείται παντού, από τα σχολεία έως μέσα στα σπίτια, μεταφέρεται και στις επόμενες ελληνικές γενιές. Τα παιδιά μαθαίνουν στη μιζέρια, το άγχος και τον καθημερινό κίνδυνο. Πολλοί φίλοι και φίλες μου είναι καταθλιπτικοί. Η κατάθλιψη και το άγχος οργιάζουν στις νεανικές κοινωνίες της πατρίδας μου. Ο λαός μισεί τους πολιτικούς και καταριέται το Κοινοβούλιο, την πηγή της Ελληνικής Δημοκρατίας. Οι πολιτικοί πρόδωσαν τον ελληνικό λαό και το αποτέλεσμα είναι να μην υπάρχουν ιδεολογίες στους νέους της εποχής μου. Οι λέξεις αριστερός και δεξιός έχουν καταργηθεί στη γενιά μου. Ξέρουμε ότι όποιος και αν είναι στην εξουσία, τα αποτελέσματα θα είναι το ίδιο αρνητικά. Η οικονομική κρίση έχει πάει την Ελλάδα πάρα πολλά χρόνια πίσω. Στον Καναδά (και γενικά στο εξωτερικό), μας λυπούνται για την κατάντιά μας. Ένας Έλληνας μπορεί να καταλάβει πως νοιώθω τεράστια ντροπή να λυπούνται την πατρίδα μου. Οι αναρίθμητοι μετανάστες μπαινοβγαίνουν ανεξέλεγκτα στην Ελλάδα, και σε λίγο θα είναι πιο πολλοί από τους Έλληνες. Αυτοί οι άνθρωποι όμως πεινούν. Στην Ελλάδα, στην οποία πίστευαν ότι θα έχουν καλύτερη τύχη, βρήκαν την μίζερη ελληνική πραγματικότητα. Τέλος, υπάρχει πρόβλημα σχετικά με τα όργανα ασφάλειας, αφού δεν υπάρχει καμία τάξη ή μέριμνα για αυτά. Η απόδειξη είναι η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου πριν τρία χρόνια και η Αθήνα που καιγόταν επί μέρες λόγω των πολυάριθμων επεισοδίων.


Κάποιοι άνθρωποι ευθύνονται για όλα αυτά τα προβλήματα. Αυτοί, κανείς δεν ξέρει ακριβώς ποιοι είναι. Όλοι όμως ξέρουν ότι θα ήθελαν να τους δουν κρεμασμένους στην Πλατεία Συντάγματος. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ευθύνονται και για τα χάλια της Ελλάδας αλλά και της εκπαίδευσης και για το πρόβλημα των μεταναστών και για τον ανύπαρκτο έλεγχο των οργάνων ασφαλείας και για το ότι οικογένειες σαν τη δική μου αναγκάστηκαν να αφήσουν τα σπίτια τους και τη ζωή τους και να φτιάξουν λίθο-λίθο τη ζωή τους από την αρχή. Αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να τιμωρηθούν με κάποιο τρόπο. Και αυτός ο τρόπος δεν θα είναι σε ουδεμία περίπτωση το αίμα. Αυτός ο τρόπος θα είναι μόνο ο αγώνας του ελληνικού λαού για την καλυτέρευση της ελληνικής πραγματικότητας.


Η ελπίδα πως κάποτε ο Έλληνας θα ξαναλέει ότι είναι Έλληνας με ψηλά το κεφάλι, θα πρέπει να δώσει θάρρος και κουράγιο στον καταπονημένο ελληνικό λαό, που έχει υποφέρει πάρα πολλά. Όπως είπε ο Γ.Ρίτσος, «Μικρός λαός και πολεμά δίχως σπαθιά και βόλια, για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι». Ο μοναδικός τρόπος να γίνει η Ελλάδα κράτος, είναι μόνο μέσω του ίδιου του ελληνικού λαού και όχι μέσω των πολιτικών που πρόδωσαν αυτόν τον τόπο. Ο λαός της Ελλάδας θα πρέπει να πιστέψει σε αυτό το όνειρο. Το πώς θα γίνει πραγματικότητα αυτό το όνειρο, εγώ δυστυχώς δεν μπορώ να το πω. Άλλωστε, εγώ απλώς εκφράζω το πώς βλέπει η δική μου γενιά τα πράγματα, και όχι κάποιο σχέδιο επίλυσης όλων αυτών των προβλημάτων. Αυτό δυστυχώς, είναι ευθύνη των πολιτικών. Είναι πάρα πολύ δύσκολο, σχεδόν αδύνατον, αλλά όχι τελείως. Αν μπορέσει και πάρει ελπίδα ο βασανισμένος ελληνικός λαός, τότε πολύ σύντομα θα έχουμε μια περήφανη Ελληνική Δημοκρατία. Μια αληθινή δημοκρατία, στην οποία ο Έλληνας θα χαίρεται να απολαμβάνει τις ήσυχες μέρες του μέχρι το τέλος της ζωής του. Ας αγωνιστούμε για αυτό το όνειρο. Όλοι οι Έλληνες του κόσμου θα πρέπει να ενωθούν για μια νέα, αληθινή Ελλάδα. Για μια νέα, ειρηνική και περήφανη κοινωνία.
Ι.Ρ.