Μετάφραση από το ιστολόγιο του Paulo Coelho
Μια μέρα, όταν ήταν 11 χρόνων, η Ανίτα πήγε στη μητέρα της να παραπονεθεί.
«Δεν τα καταφέρνω να έχω φίλους. Όλοι με αποφεύγουν, γιατί είμαι τόσο ζηλιάρα».
Η μητέρα της φρόντιζε εκείνη την ώρα κάτι νεογέννητα κοτοπουλάκια και η Ανίτα κράτησε ένα στα χεράκια της, όμως το κοτοπουλάκι αμέσως προσπάθησε να δραπετεύσει. Όσο περισσότερο το έσφιγγε, τόσο περισσότερο το κοτοπουλάκι πάλευε προσπαθώντας να πετάξει μακριά.
Τότε η μητέρα της είπε:
«Προσπάθησε να το κρατήσεις απαλά».
Η Ανίτα υπάκουσε. Άνοιξε τα μικρά της χέρια και το μικρό πουλί σταμάτησε να αντιστέκεται. Άρχισε να το χαιδεύει κι αυτό ζάρωσε ανάμεσα στα δάχτυλά της.
«Συμβαίνει ακριβώς το ίδιο και με τους ανθρώπους» είπε η μητέρα και συνέχισε:
«Εάν θέλεις να τους κρατήσεις με το ζόρι δραπετεύουν, αλλά εάν είσαι ευγενική και τρυφερή μαζί τους τότε θα παραμείνουν για πάντα στο πλευρό σου».
No comments:
Post a Comment