Στην Ιρλανδία αλλά και σε όλο τον κόσμο όπου ζουν Ιρλανδοί η 17η Μαρτίου είναι όχι απλά η θρησκευτική γιορτή του Αγίου Πατρικίου αλλά η μεγαλύτερη γιορτή ενός έθνους που διατηρεί μια πλούσια παράδοση και μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορία.
Ένα σπουδαίο γεγονός που συνδέει την Ιρλανδία και τη δράση του Αγίου Πατρικίου , με την Ελλάδα και ειδικά τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, είναι αυτό που αποκαλύπτει στο βιβλίο του «Πως οι Ιρλανδοί έσωσαν τον Πολιτισμό» ο συγγραφέας Thomas Cahill ο οποίος αναφέρεται στο έργο της αντιγραφής βιβλίων και συγγραμμάτων του αρχαίου κόσμου ( όχι μόνο τα χριστιανικού αλλά και τα ειδωλολατρικού/ελληνικού και ρωμαϊκού περιεχομένου) το οποίο πραγματοποιήθηκε από τον Πατρίκιο και τους μαθητές του τη δύσκολη εποχή του Μεσαίωνα, όταν ολόκληρη η Ευρώπη ήταν βυθισμένη στο σκοτάδι και κινδύνευε ο πλούτος του αρχαίου πνεύματος.
Οι Ιρλανδοί διανοούμενοι εκείνης της εποχής , που μόλις είχαν μυηθεί στον χριστιανισμό αλλά και τα γράμματα, δούλεψαν πυρετωδώς συγκεντρώνοντας και αντιγράφοντας τεράστιο αριθμό γραπτών πηγών οι οποίες με τον τρόπο αυτό διασώθηκαν.
Το ελληνικό πνεύμα και ο τεράστιος πολιτισμός του, που αναπτύχθηκε την εποχή της αρχαιότητας, εκτιμήθηκε από τους Ιρλανδούς ως θησαυρός και διαφυλάχθηκε για να περάσει στις επόμενες γενιές και να αποτελέσει τους επόμενους αιώνες ( Διαφωτισμός, Γαλλική Επανάσταση) πηγή έμπνευσης του δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού.
Το αφιέρωμα στην Ιρλανδία γίνεται προς τιμήν του αγαπημένου Ιρλανδο-Καναδού καθηγητή Jim Cummins ( Καθηγητής στον τομέα των Παιδαγωγικών Σπουδών και του Τμήματος Σύγχρονων Γλωσσών στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο-OISE , συγγραφέας, γνήσιος φίλος της Ελλάδας, του πολιτισμού, των γραμμάτων και των ανθρώπων της)
.
Η εθνική γιορτή των Ιρλανδών
Οι Ιρλανδοί, εντός και εκτός χώρας, γιορτάζουν σήμερα την ημέρα του Αγίου Πατρίκιου (St. Patrick), την ιρλανδική γιορτή ορόσημο, κατά την οποία όλα βάφονται πράσινα και παντού εμφανίζονται τριφύλλια, ξωτικά και καζάνια με χρυσάφι στην άκρη του ουράνιου τόξου! Ο Αμερικανός πρόεδρος Barack Obama γιορτάζει την ημέρα με τον Ιρλανδό πρωθυπουργό Brian Cowen ο οποίος επισκέπτεται σήμερα τον Λευκό Οίκο.
Στην Ιρλανδία, η χώρα βάφεται πράσινη για τους εορτασμούς κατά τους οποίους χιλιάδες πολιτών θα συμμετάσχουν στις περισσότερες από 180 εκδηλώσεις με αφορμή την μέρα του Αγίου Πατρικίου. Στο Δουβλίνο θα γίνει για ακόμα μία χρονιά η παγκοσμίως γνωστή παρέλαση, την οποία αναμένεται να παρακολουθήσουν περί τις 650.000 θεατές. Θέμα της παρέλασης φέτος είναι ο «Παράξενος Κόσμος» και η πομπή αναμένεται να διασχίσει μια πορεία 3 χιλιομέτρων, με σημείο εκκίνησης την πλατεία Parnell.
Μετά την παρέλαση, θα λάβει χώρα δωρεάν συναυλία στο Δημαρχείο του Δουβλίνου, με ένα από τα «πρώτα» ονόματα να είναι αυτό του έφηβου σταρ της ραπ, Chipmunk.
΄
( από τα αγαπημένα παραδοσιακά ιρλανδικά φαγητά: αρνάκι βραστό)
Ο Άγιος Πατρίκιος – Προστάτης Άγιος της Ιρλανδίας
Σύμφωνα με ορισμένες μελέτες το πραγματικό όνομα του Αγίου Πατρικίου ήταν Maewyn Succat και είχε γεννηθεί στα τέλη του 4ου αιώνα στη Βρετανία (πιθανότατα στην Ουαλία ή τη Σκωτιά). Στην ηλικία των 16 τον απήγαγαν πειρατές οι οποίοι τον πούλησαν σκλάβο στην Ιρλανδία, που και εργάσθηκε ως βοσκός. Μετά από έξι χρόνια σκλαβιάς, το έσκασε στη βόρεια ακτή της Γαλατείας (σύγχρονη Γαλλία) όπου άρχισε να μελετά για να γίνει ιερέας. Εκεί πήρε και το όνομα Πατρίκιος (Patricus). Σύμφωνα με την παράδοση, ο Πατρίκιος έβλεπε αλλεπάλληλα όνειρα, τα οποία ερμήνευε ως κάλεσμα του Θεού για να προσηλυτίσει τους ειδωλολάτρες Ιρλανδούς στο Χριστιανισμό. Το 432 μ.Χ. περίπου, ο Πατρίκιος πήγε στην Ιρλανδία και χρησιμοποίησε το τριφύλλι για να εξηγήσει την έννοια της Αγίας Τριάδας (Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα). Ο Πατρίκιος επίσης κάποια στιγμή προκάλεσε το Βασιλιά της Ιρλανδίας, ανάβοντας μπροστά στον ίδιο φωτιά πάνω στο λόφο της Tara, της παλαιάς πρωτεύουσας της Ιρλανδίας. Αυτό συνέβη κατά τη διάρκεια της κελτικής γιορτής Bealtaine, όπου όπως υπαγόρευε η παράδοση ο Βασιλιάς άναβε την πρώτη φωτιά από την οποία προέρχονταν οι υπόλοιπες. Η φωτιά του Πατρίκιου έδειχνε να έχει μαγικές δυνάμεις και απέδειξε στο Βασιλιά ότι ο Θεός του ήταν πιο δυνατός από το Θεό των Δρυΐδων.
Ο Πατρίκιος ταξίδεψε σε όλη την Ιρλανδία, ίδρυσε μοναστήρια, σχολεία και εκκλησίες για να προσηλυτίσει τους Ιρλανδούς στο χριστιανισμό. Ο θρύλος λέει ότι ο Αγιος Πατρίκιος έδιωξε όλα τα φίδια από τη χώρα, αναγκάζοντάς τα να πέσουν στη θάλασσα και να πνιγούν. Ακόμη και σήμερα δεν υπάρχουν φίδια στην Ιρλανδία παρά μόνο στους ζωολογικούς κήπους.
Για 30 χρόνια, ο Πατρίκιος κήρυττε στην Ιρλανδία. Τελείωσε την αποστολή του στη κομητεία Down όπου και πέθανε στις 17 Μαρτίου του 461 μ.Χ.. Η ημέρα αυτή έχει από τότε αφιερωθεί στη μνήμη Του.
Ο κύριος εορτασμός της Ημέρας του Αγίου Πατρικίου γίνεται στο Δουβλίνο, αλλά η Ημέρα εορτάζεται σε όλο τον κόσμο από τους Ιρλανδούς και τους φίλους της Ιρλανδίας. Παρελάσεις πραγματοποιούνται και στη Νεα Υόρκη, τη Μόσχα, το Μόναχο, τη Βιέννη και σε πολλές άλλες πόλεις σ'ολόκληρο τον κόσμο
Η Ιρλανδική Σημαία
Η σημαία της Ιρλανδίας έχει τρια χρώματα: πράσινο, άσπρο και πορτοκαλί. Είναι παραλληλόγραμη και το πλάτος της είναι διπλάσιο από το φάρδος της. Τα χρώματα είναι μοιρασμένα σε ισοπαχείς παράλληλες γραμμές, με το πράσινο να βρίσκεται δίπλα στο ιστό της σημαίας.
Η σημαία πρωτοεμφανίστηκε από τον Thomas Francis Meagher το 1848 και βασίστηκε στη γαλλική τρικολόρε.
Το πράσινο αντιπροσωπεύει την παλαιά κελτική παράδοση, το πορτοκαλί τους υποστηρικές του Ουίλιαμ του Orange. Το λευκό στη μέση συμβολίζει τη διαρκή ειρήνη ανάμεσα στους «πορτοκαλί» και τους «πράσινους», τους καθολικούς και τους προτεστάντες.
Η πρώτη έπαρση της ιρλανδικής σημαίας έγινε μόλις το 1916 στο Κεντρικό Ταχυδρομείο του Δουβλίνου κατά τη διάρκεια της Εξέγερσης το Πάσχα το 1916. Από τότε θεωρείται ως η επίσημη σημαία του κράτους αντικαθιστώντας τις παλαιότερες πράσινες σημαίες.
Η Άρπα – Το Έθνικό Έμβλημα της Ιρλανδίας
Από τα μεσαιωνικά χρόνια το επίσημο σύμβολο ή θυρεός της Ιρλανδίας είναι η άρπα. Το υπάρχον σχέδιο βασίζεται στην άρπα του βασιλιά Brian Boru του 14ου αιώνα, η οποία βρίσκεται στο μουσείο του κολεγίου Trinity στην καρδιά του Δουβλίνου.
Η άρπα είναι χαραγμένη στην επίσημη σφραγίδα του Προέδρου της Ιρλανδίας, ενώ η σημαία του αποτελείται από χρυσή άρπα με ασημένιες χορδές πανω σε μπλέ αζούρ φόντο.
Η άρπα χρησιμοποιείται επίσης από την κυβέρνηση και τους εκπροσώπους της τόσο στην Ιρλανδία όσο και στο εξωτερικό, καθώς και στην πίσω όψη όλων των ιρλανδικών νομισμάτων.
Τo Shamrock – είδος τριφυλλιού, είναι ένα ανεπίσημο σύμβολο της χώρας. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Άγιος Πατρίκιος χρησιμοποίησε το τριφύλλι για να εξηγήσει την Αγία Τριάδα στους ειδωλολάτρες βασιλείς της αρχαίας Ιρλανδίας. Δείχνοντάς τους ότι το φυλλαράκι του shamrock αποτελείται από τρία μέρη μπρόρεσε να τους εξηγήσει ότι ο Θεός των Χριστιανών είναι τρισυπόστατος αποτελούμενος από το Θεό-Πατέρα, το Χριστό-Υιό και Άγιο Πνεύμα (η Αγία Τριάς).
Πολλοί φορούν ένα ματσάκι με shamrock στις 17 Μαρτίου, Ημέρα του Αγίου Πατρικίου και εθνική εορτή της Ιρλανδίας.
( πηγή: Πρεσβεία της Ιρλανδίας στην Αθήνα)
Ιρλανδική ιστορία: Τα γεγονότα του 1848, και η εξέγερση
Τον Ιούλη του 1848, ένα ριζοσπαστικό κίνημα, οι Νέοι Ιρλανδοί, απαίτησαν με εξέγερση την ανεξαρτησία της χώρας από τους Βρετανούς. Η προσπάθειά τους έμεινε στην ιστορία και ως η Εξέγερση του Λιμού, αφού την ίδια περίοδο εκατομμύρια Ιρλανδοί είτε πέθαιναν αβοήθητοι είτε οδηγούνταν στη μετανάστευση για να γλιτώσουν από την πείνα. Η αιτία αυτής της βαρβαρότητας ήταν η βρετανική κυριαρχία πάνω στο νησί.
Η Ιρλανδία ήταν η πρώτη αποικία της Βρετανίας. Από τις αρχές του 17ου αιώνα και για εκατοντάδες χρόνια, η εκμετάλλευσή της αποτελούσε μεγάλη πηγή εσόδων για την κυρίαρχη τάξη της Βρετανίας. Από τη μία, ήταν το πιο γόνιμο κομμάτι της αυτοκρατορίας που εφοδίαζε την Αγγλία με φτηνά τρόφιμα και πρώτες ύλες. Από την άλλη, ήταν η κύρια πηγή ενός φτηνού εργατικού δυναμικού για την αναπτυσσόμενη βιομηχανία της Βρετανίας και αργότερα και των ΗΠΑ.
Η επισημοποίηση της κατοχής έγινε το 1801 με το Νόμο της Ενωσης. Ο νόμος ήρθε λίγα χρόνια μετά την άγρια καταστολή του πρώτου επανασταστικού κινήματος, των Ενωμένων Ιρλανδών, που εμπνευσμένοι από τη Γαλλική Επανάσταση, διεκδικούσαν μια ανεξάρτητη Ιρλανδική Δημοκρατία. Η δράση τους είχε διδάξει στην αστική τάξη της Βρετανίας ότι για να διατηρήσει την κυριαρχία της, έπρεπε να απευθυνθεί στην μικρή αλλά ανερχόμενη αστική τάξη της Ιρλανδίας.
Με το Νόμο της Ενωσης, η Ιρλανδία κέρδισε το δικαίωμα να στέλνει 105 βουλευτές στο βρετανικό κοινοβούλιο. Η πλειοψηφία τους ήταν φυσικά γαιοκτήμονες ή οι γιοι των γαιοκτημόνων.
Οι περισσότεροι γαιοκτήμονες δεν πάτησαν ποτέ το πόδι τους στην Ιρλανδία. Ζούσαν στην Αγγλία, έχοντας επιστάτες να διαχειρίζονται τις περιουσίες τους. Εισέπρατταν τα νοίκια από τους φτωχούς ή τους πλήρωναν ένα χαμηλό μισθό για να καλλιεργούν τις σοδειές και για να εκτρέφουν τα ζώα που όλα προορίζονταν για εξαγωγή στην Αγγλία και αλλού.
Κάθε χρόνο χιλιάδες άνθρωποι αναγκάζονταν να μεταναστεύσουν για να γλιτώσουν από την πείνα. Η ίδια η βρετανική κυβέρνηση, πριν ακριβώς το Μεγάλο Λoιμό, υπολόγιζε ότι η φτώχεια ήταν τόσο μεγάλη που το ένα τρίτο των νοικοκυριών, αφού πλήρωνε το νοίκι στον γαιοκτήμονα, δεν μπορούσε να υποστηρίξει τις ανάγκες της οικογένειας. Η μοναδική λύση για να μπορεί μια οικογένεια να επιβιώσει ήταν αν κάποια μέλη της κέρδιζαν ένα εποχικό εισόδημα στην Αγγλία ή τη Σκωτία.
Φτώχεια
Ο λοιμός, που εμφανίστηκε με την πρώτη καταστροφή της σοδειάς της πατάτας το 1845, ήταν αποτέλεσμα της παραπάνω κατάστασης. Τα δύο τρίτα του πληθυσμού εξαρτιόνταν από τη γεωργία για να ζήσουν. Η φτώχεια τους είχε στρέψει αποκλειστικά στην καλλιέργεια της πατάτας αφού μόνο η πατάτα παραγόταν σε μεγάλες ποσότητες, ικανές να θρέψουν τον κόσμο.
Καθ'όλη τη διάρκεια του λοιμού, υπήρχε αρκετό φαγητό για όλο τον πληθυσμό. Μόνο που η πλειοψηφία δεν είχε τα λεφτά για να το αγοράσει. Αντίθετα οι εξαγωγές σε όλα τα είδη συνεχίστηκαν κανονικά. Σύμφωνα με μία πανεπιστημιακή μελέτη: «Οι εξαγωγές ζώων, μπέικον και χοιρινού αυξήθηκαν κατά τη διάρκεια του λιμού. Το φαγητό έφευγε από τα πιο χτυπημένα από το λοιμό τμήματα της Ιρλανδίας με πλοία που περιφρουρούνταν. Την ίδια στιγμή, οι φτωχοί δεν είχαν χρήματα να αγοράσουν φαγητό και η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτα για να απαγορεύσει τις εξαγωγές».
Αυτοί ήταν και οι βασικοί λόγοι που, ενώ η σοδειά της πατάτας καταστράφηκε σε όλη την Ευρώπη τη δεκαετία του 1840, ο αντίκτυπος και το ανθρώπινο κόστος στην Ιρλανδία ήταν πολλαπλάσια. Η βρετανική άρχουσα τάξη, έχοντας στο πλευρό της τους Iρλανδούς γαιοκτήμονες, έκανε την επιλογή να αφήσει τον κόσμο να πεθάνει.
Την πρώτη χρονιά του λιμού, το 1845, 515 άνθρωποι πέθαναν από την πείνα. Την ίδια στιγμή 40.000 τόνοι σιταριού βγήκαν αοπό τα λιμάνια της χώρας. Το 1847 καταγράφηκαν 21.770 θάνατοι. Πάνω από 25.000 τόνοι σιταριού ταξίδεψαν την ίδια χρονιά από την Ιρλανδία στο εξωτερικό. Το 1848, όταν 300.000 άνθρωποι πέθαναν από την πείνα, πάνω από 25.000 τόνοι σιτηρών βγήκαν από τη χώρα.
Υπολογίζεται ότι, κατά τη διάρκεια του λοιμού, ο πληθυσμός της χώρας μειώθηκε 20% με 25%. Το 1841 ήταν πάνω από 8 εκατομμύρια. Στο τέλος του λοιμού είχαν μείνει λίγο πάνω από 6 εκατομμύρια άνθρωποι λίγο πάνω δηλαδή από το σημερινό πληθυσμό. Ο βασικότερος συγγραφέας για το κίνημα των Νέων Ιρλανδών, Τζον Μίτσελ έγραψε: «Ένα νησί που υποτίθεται είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πιο πλούσιας αυτοκρατορίας του κόσμουέχασε σε πέντε χρόνια δυόμιση εκατομμύρια ανθρώπους από την πείνα, από αρρώστιες που σχετίζονταν με την πείνα καθώς και από την μετανάστευση, τη μοναδική απόδραση από την πείνα».
Πάνω από ένα εκατομμύριο Ιρλανδοί, άνδρες, γυναίκες, παιδιά πέθαναν από την πείνα και τις αρρώστιες. Γύρω στις 300.000 άνθρωποι μετανάστευσαν στην Αγγλία και τη Σκωτία. Πάνω από ένα εκατομμύριο κατέφυγαν στις ΗΠΑ.
Η εξέγερση των Νέων Ιρλανδών ενάντια στην βρετανική κυριαρχία τον Ιούλη του 1848 έκφρασε την συσσωρευμένη οργή για τη φτώχεια, την πείνα, το λοιμό και τους θανάτους. Τόσο οι ηγέτες του κινήματος, όπως οι Ουίλιαμ Σμιθ Ο' Μπράιαν και Τόμας Φράνσις Μίγκερ, όσο και οι οπαδοί των Νέων Ιρλανδών είχαν εμπνευστεί από την εξέγερση των γάλλων εργατών στο Παρίσι την ίδια χρονιά αλλά και όλες τις εξεγέρσεις που ακολούθησαν στην Ευρώπη. Αρχισαν έτσι να ετοιμάζουν την δική τους εξέγερση με ορίζοντα το φθινόπωρο του 1848.
Το ενδεχόμενο της εξέγερσης τρόμαξε την βρετανική αλλά και την ιρλανδική αστική τάξη, που έτρεξαν να τους διαλύσουν. Η κυβέρνηση νομοθέτησε τη φυλάκιση χωρίς δίκη και απείλησε να συλλάβει τους ηγέτες των Νέων Ιρλανδών. Με την κίνησή της αυτή, ανάγκασε το κίνημα σε μια πρόωρη εξέγερση στις 29 Ιούλη στην επαρχία Τιπερέρι. Υστερα από μια σκληρή μάχη με την αστυνομία και τμήματα του στρατού, οι Νέοι Ιρλανδοί αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν.
( πηγή: Εργατική Αλληλεγγύη)
No comments:
Post a Comment